نویسنده: ترنم باران

معجزات فصلی ویا گذرا

خارق عادات ومعجزاتی که پیامبر بزرگ اسلام (ص) برای اثبات رسالت آسمانی

خویش آنها را دارا بودند بر دو نوع بود: نوع اول که ما آنها را «معجزات فصلی»می نامیم

خارق عاداتی بود که برای اتمام حجت با تقاضای فرد و یا جمعی انجام می گرفت مثلا:

مردی از راه می رسید که با منطق و استدلال هیچگونه رابطه ای نداشت

وبرای اثبات نبوت آن حضرت از وی میخواست معجزه ای خاص انجام دهد.

آن بزرگوار از پروردگار خود انجام خواسته آن مرد را (اگر آن خواسته

با شرائطی که رعایت آنها در اعجاز لازم است تطبیق میکرد)

تقاضا می نمود و خداوند هم آن معجزه را با دست پیامبرش عملی می ساخت.

اینگونه معجزات را می توان« معجزه فصلی» نامید.زیرا  با در نظر گرفتن

شرائط خاص و زمان ومکان معین انجام میگرفت ولی این قبیل خارق عادات

چیزی نبود که پیغمبر عالیقدر اسلام (ص)خود ابتدا برای اثبات نبوت

خویش برآنها تکیه کرده وبخواهد صدق مدعای خویش را

از آن راه ثابت نماید.

قرآن یا معجزه دائمی پیامبر اسلام (ص)

نوع دوم از معجزات وخارق عاداتی که حضرت محمد (ص) آنرا دارا بود

«معجزه دائمی » است. پیغمبری که جهانی است و برهمه انسانها مبعوث گردید

و آئین او جاویدان وبرای همیشه باقی است طبعا باید برای اثبات نبوت و ماموریت آسمانی

خویش بر اعجازی تکیه نماید که جاویدان و باقی است وجنبه فصلی ندارد.

آری پیغمبر جهانی معجزه جهانی میخواهد، معجزه ای که جنبه های اعجاز آن مرز زمان ومکان

را شکافته و برای همه نژادها و مردم قابل درک باشد

و این معجزه چیزی جز قرآن نیست.

قرآن سندی آسمانی و استوارنامه ای ملکوتی است که پیامبر عزیز اسلام آنرا

برای اثبات رسالت خویش در برابر جهانیان گشوده است ولی باید توجه

داشت که معجزه بودن قرآن برای همیشه وهمه نژادها خود یک نوع اعجاز است

زیرا این کتاب باید از آغاز نبوت آن بزرگوار تا پایان جهان همچنان بصورت سندی زنده و دلیلی

غیرقابل انکار بر صدق ادعای وی وسفارت آسمانی آن حضرت باقی باشد

درحالیکه انسانها از آن تاریخ تا عصر ما دورانهای مختلفی را پشت سر نهاده و

تکامل های دیگری را نیز در پیش دارند.

در قرون پیشین اسلام مردم در سراسر جهان تقریبا درحالت بی خبری و نادانی بسر برده و از نظر

فکری در مرتبه نازلی قرار داشتند ولی قرآن در همان عصر و درآن شرائط  نامساعد

معجزه ای بزرگ ودلیلی قاطع بر نبوت پیغمبر اسلام(ص) بوده است.

در جهان ما و درعصر کنونی نیز که انسانها به بسیاری از اسرار

و رموز جهان آفرینش پی برده و از حقایق علمی فراوانی

آگاهند باز هم قرآن معجزه و برای اثبات رسالت آن

بزرگوار سندی قاطع است. واین مسئله

خود نوعی اعجاز بشمار می آید.

قرآن به لغت عرب (که اصولی ترین وجامع ترین لغات زنده جهان است) نازل

گردیده وجنبه فصاحت وبلاغت آن نژاد سرسخت عرب را به زانو درآورده بود ، ولی همین کتاب

در عصر حاضر وبرای نژادهای مختلف وملتهای دیگر هم جنبه اعجاز دارد!

اینکه اعجاز قرآن برای همیشه باقی است وگذشت زمان وتکامل فکری ابناء آدم هیچگونه

ضربه ای بر این سند آسمانی وارد نیاورده خود یک معجزه وخارق عادات است.

بسیار دیده شده که دانشمندی بزرگ و یا گروهی از دانشمندان کتابی را در رشته های تخصصی

خویش با دقت وتوجه هر چه بیشتر می نویسند و انتشار آن در همان عصر موجی از تحسین

وتشویق عمومی را بر می انگیزند اما با گذشت زمان وتکامل که از نظر علمی و فکری

بوجود می آید آهسته آهسته ارکان علمی آن کتاب درهم فرو می ریزد

و ارزش و اعتبار آن نوشته یکباره سقوط کرده و یا تزلزل می یابد.

اما یکی از جنبه های عظمت قرآن در این است که با سپری شدن قرن ها و تحولات گوناگونی که

برای افکار و عقاید انسانها بوجود آمده وپیشرفت های علمی جهت آوری که برای بشر رخ داده

با این حال همچنان طراوت و شادابی آن بحال خود باقی است و نه تنها در جنبه های

اعجاز آن هیچگونه تزلزل و رخنه ای پدید نیامد بلکه هرچند بر حجم معلومات

بشر افزوده گردد عظمت و اصالت مسائل آن آشکارتر میشود.