نویسنده: ترنم باران

انس می گوید:روزی درمحضر رسول اکرم(ص)

نشسته بودیم ،حضرت به طرفی اشاره کرد و فرمود:

عنقریب مردی از این راه می آید که اهل بهشت است.

طولی نکشید که پیرمردی از آن راه رسید در حالیکه 

آب وضوی خویش را با دست راست خشک می کرد و

به انگشت دست چپش نعلین خویش را آویخته بود.

پیش آمد و سلام کرد. فردای آنروز وهمچنین پس فردا،

رسول اکرم(ص) همان جمله را تکرار کرد و همچنین

پیرمرد از راه آمد.

عبدالله بن عمرو بن عاص که هر سه روز در مجلس

حضور داشت و سخن نبی گرامی را شنیده بود تصمیم

گرفت با وی تماس بگیرد و از عبادات واعمال خیرش آگاه

 گردد و بداند چه چیزی او را بهشتی ساخته و باعث رفعت

معنویش شده است. از پی او راه افتاد وبه وی گفت من

از پدرم قهر کرده ام و قسم یاد نموده ام که سه شبانه روز

بملاقاتش نروم. اگر موافقت می کنی به منزل شما بیایم

و این مدت را نزد تو بگذرانم. پیرمرد قبول کرد. پسر

عمرو بن عاص به خانه او رفت و هر شب درآنجا بود.

عبدالله می گوید: در این سه شب ندیدم که پیرمرد برای

عبادت برخیزد و اعمال مخصوص انجام دهد فقط موقعیکه

در بستر پهلو به پهلو میشد ذکر خدا می گفت.

او تمام شب را می آرمید و چون فجر طلوع می کرد برای

نماز صبح برمی خاست، اما در طول این مدت از او درباره کسی

جز خیر و خوبی سخنی نشنیدم.

سه شبانه روز منقضی شد و اعمال پیرمرد آنقدر در نظرم ناچیز آمد

که می رفت تحقیرش نمایم ولی خود را نگاهداشتم.

موقع خداحافظی به او گفتم که بین من و پدرم تیرگی وکدورتی

پدید نیامده بود برای این نزد تو آمدم که سه روز متوالی از نبی اکرم(ص)

درباره ات چنین و چنان شنیده بودم، خواستم تو را بشناسم و از

عبادات و اعمالت آگاه گردم. اکنون متوجه شدم عمل بسیاری نداری

نمی دانم چه چیز مقام تو را آنقدر بالا برده که پیامبر گرامی درباره ات

سخنانی آنچنان گفته است.

پیرمرد پاسخ داد جز آنچه از من دیدی عملی ندارم. پسر عمرو بن عاص

از وی جدا شد و چند قدمی بیشتر نرفته بود که پیرمرد او را صدا زد و گفت:

اعمال ظاهر من همان بود که دیدی اما در دلم نسبت به هیچ مسلمانی

کینه و بدخواهی نیست و هرگز به کسیکه خداوند به او نعمتی عطا

نموده است حسد نبرده ام.

پسر عمرو بن عاص گفت: همین حسن نیت و خیرخواهی است که تو

را مشمول عنایات و الطاف الهی ساخته و ما نمی توانیم این چنین

پاکدل و دگر دوست باشیم.

                                                       مجموعه ورّام- ج1 ص126